Mijn naam is Anouk Kemper, 31 jaar. Ik woon op een zolder zonder verwarming, ik heb geen auto en geen vaste baan met vakantiegeld en een dertiende maand. Nee, ik freelance en dat betekent dat ik stukjes schrijf voor de krant en daar dan 200 euro mee verdien, als ik mazzel heb. Wanneer ik in een gekke bui ben, verwen ik mezelf met een luxeproduct. Zoals bosbessen voor in de yoghurt, of jasbeschermers voor op mijn fiets.

Jullie vragen je nu natuurlijk af: wow Anouk, hoe ben je zo succesvol geworden? Dat zal ik vertellen.

Ik ben opgegroeid in Almere Muziekwijk, dus in deze inspirerende omgeving ging ik ook naar school. Er was een speciaal klasje voor de kinderen die heel slim waren en alle lesstof meteen begrepen. Ik zat niet in dat klasje. Mijn meester, meester Nico, gaf mij in groep 8 dan ook een mavo-advies. Ik dacht; meester Nico, you can suck my balls.

Op de middelbare school bleef ik heel vaak bijna zitten. Maar tegen de tijd dat ik in de vierde zat, had mezelf wel het vwo binnen geworsteld. Dat vonden zowel mijn docenten als mijn ouders een klein wereldwonder. Dat was het ook wel, aangezien ik gemiddeld een 5,6 stond. Voor alle vakken. Ik spijbelde vaker dan dat ik op school was. Ik was namelijk druk met tv kijken en met jongens. Ik had vaak verkering, maar na 4 weken werd het me allemaal te intens en maakte ik het weer uit. Zo leerde ik ontzettend veel over mezelf, de liefde en het leven.

Voor mijn eindexamen ben ik bijna gezakt. Het was een heel spannende periode, volgens mijn moeder. Zelf vond ik dat het heel lekker ging. Mijn gemiddelde was dan ook een 6,2 en ik heb maar 1 vak laten vallen. Echt klasse, al zeg ik het zelf.

Vervolgens ging ik journalistiek studeren in Utrecht en daar was ik ontzettend gepassioneerd over. Hoe kon ik met zo min mogelijk inzet toch een voldoende halen? Ik kan wel zeggen dat ik deze vaardigheid tot in de puntjes heb geperfectioneerd.

Na een dynamische stage bij de Gooi- en Eemlander stond ik voor een uitdagend dilemma: mezelf verhangen of toch maar mijn studie afmaken? Het werd dat laatste. Ondertussen tikte ik stukjes voor de Almere Vandaag en dat leverde me toch al gauw 120 euro per maand op. Een lekker bedrag voor iemand die nog bij zijn ouders in Almere Muziekwijk woont.

Omdat mijn ambities niet te stuiten waren ging ik nog meer studeren, geschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam. Daar heb ik ontdekt dat 11 het maximale aantal biertjes is dat ik kan drinken, voordat ik ga overgeven. En dat het niet zo handig is om met twee jongens uit dezelfde vriendengroep naar bed te gaan. Belangrijke kennis, al met al.

Na mijn studie solliciteerde ik bij de Volkskrant. Ik werd niet teruggebeld. Ik solliciteerde bij Spijkers met Koppen, bij RTL Nieuws en bij de NOS. Ik werd niet teruggebeld.

Ondertussen tikte ik stukjes voor geld. Als dat mocht tenminste, want van de 100 ideeën die ik pitchte werden er minstens 85 afgewezen. Maar ik liet me niet gek maken, ik zette door. Die vechtersmentaliteit zat er al vroeg in, sinds dat mavo-advies van fukking meester Nico om precies te zijn.

Nu, bijna zes jaar na mijn afstuderen, run ik een prima eenmanszaakje. Ik kan me bosbossen en jasbeschermers veroorloven.
Ik bedoel maar.

Steeds meer mensen vroegen me dan ook: jeetje Anouk, hoe doe je dat toch allemaal? Dat deed me beseffen dat mijn succesvolle leven een grote inspiratie kan zijn voor andere jonge vrouwen. Zo ontstond uiteindelijk het boek ‘Zeik niet zo – het echte leven van de millennial’. De ontstaansgeschiedenis van dit boek wordt gekenmerkt door louter hoogtepunten.

Toch, Suzette? Vertel.. hoe begon het allemaal?

** En dan volgt nu het gedeelte waar je gewoon bij had moeten zijn **