De supermarkt in de Westerstraat. Ik loop te dralen, terwijl Roos dingen in haar mandje gooit. Af en toe trek ik een vies gezicht. ‘Nee, geen prei.’ ‘Bosuitjes lust je toch wel?’ ‘Nee, ook niet.’ (meer…)

‘Ik kan jou ook echt nergens mee naartoe nemen hè?’ zei Tom toen we terug liepen naar het station. En ik wist dat hij ook refereerde aan die keer dat ik mee mocht naar zijn kleedster – Tom is regelmatig op tv – en ik per ongeluk koffie had gemorst op een overhemd dat Tom die aankomende week moest dragen tijdens de presentatie van het ochtendnieuws. Zijn kleedster had me niet aangekeken toen ze zei: ‘Geeft niet, kan gebeuren.’ Ik hoorde aan haar toon dat ze eigenlijk bedoelde: ‘Dit overhemd kos..

Mijn naam is Anouk Kemper, 31 jaar. Ik woon op een zolder zonder verwarming, ik heb geen auto en geen vaste baan met vakantiegeld en een dertiende maand. Nee, ik freelance en dat betekent dat ik stukjes schrijf voor de krant en daar dan 200 euro mee verdien, als ik mazzel heb. Wanneer ik in een gekke bui ben, verwen ik mezelf met een luxeproduct. Zoals bosbessen voor in de yoghurt, of jasbeschermers voor op mijn fiets. (meer…)